دکترا و دکترها

 

توضیح: این پست نظر من است و شما می توانید با آن موافق نباشید.

 

 

فکر می کنم امروز نتایج کنکور دکتری اعلام شده باشد، در اینستاگرام چند استوری دیدم که گویای این مطلب بود.

مثل بسیاری از مسایل دیگر در فرهنگ ما دکترا خواندن هم به نوعی یک فعالیت ارزشمند به حساب می آید و اگر شما دکترا بخوانید کسی از شما نمی پرسد که چه شد که خواندی؟ تحسینتان هم می کنند.
اگر دانشجو یا فارغ التحصیل ارشد باشید و از شما بپرسند که قصد ادامه تحصیل داری یا نه و بگویی نه قصدی ندارم ممکن است بگویند حالا اشکالی ندارد، برای دکترا دیر نمی شود، در 50 سالگی هم می شود خواند! 
این را به من گفته اند ها :)

نظر من اما متفاوت است و ادامه تحصیل در مقطع دکتری را فقط در حالتی که جمیعی از شرایط وجود داشته باشد توجیه پذیر می دانم.

با این وجود اولویت های افراد در تصمیم گیری متفاوت است و من به تصمیم این دوستان احترام می گذارم ولی امیدوارم دکترهای آینده کشورم به جای حل شدن در این سیستم معیوب، برای جامعه ارزش تولید کنند و یا حداقل مسیر تولید ارزش را هموارتر سازند.

اینفکتور یا ایمپکت فاکتور؟ واقعا مساله این است!

 

در یک گروه تلگرامی مرتبط با یک حوزه تخصصی معماری، یکی از اعضای گروه در مورد چگونگی مقاله نوشتن و مسایلی از این قبیل سوال می کرد، از قضا یکی از این دوستان همیشه در صحنه که بالاخره نمی توانند سردی و خشکی مباحث رو تحمل کنند و با کنایه های شیرین خود جمع را لطیف تر می کنند آمد و چیزی به دوست اولمان گفت که زیاد خوشش نیامد، بحث بینشان بالا گرفت، دوست اول گفت که شما به غیر از مقاله های میدون انقلابی اصلا مقاله دادی که می آیی و این حرف را می زنی؟ و اگر دادی اینفکتورش چند بوده؟ دوست دوم باز با لبخند عاقل اندر سفیه ای گفت ایمپکت فاکتور، نه اینفکتور! و شروع کردند که من با سواد ترم و این جا مقاله داده ام و آنجا مقاله داده ام و از این جور حرف ها. خلاصه این بحث با دخالت ادمین محترم ختم به خیر شد.

 

ولی این سوال باقی ماند: اینفکتور یا ایمپکت فاکتور؟ واقعا مساله این است!

 

چرا که:

مهم نیست که چه بلدید، اگر دانشجو باشید برای پذیرش دکتری، تعداد مقالاتتان و ضریب تاثیرشان را می شمارند.

مهم نیست که چه بلدید، اگر فارغ التحصیل باشید برای جذب هیات علمی، تعداد مقالاتتان و ضریب تاثیرشان را می شمارند.

مهم نیست که چه بلدید، اگر عضو هیئت علمی باشید برا ارتقای مرتبه، تعداد مقالاتتان و ضریب تاثیرشان را می شمارند.

و اینگونه می شود که بعضی از اساتید دانشگاه (می گویم بعضی، استاد با شرف و باغیرت، کم نداریم)، دانشجویان را به چشم کارگرانی می بینند که قرار است بی مزد و‌ منت، بدون دخالت استاد و با چند ماه کار مقاله ای منتشر کنند که منجر به ارتقا مرتبه آن ها شود. و اگر دانشجو حداقل به یک مقاله کنفرانسی چهارصد هزارتومانی رضایت ندهد (حالا مقاله با اینفکتور/ایمپکت فاکتور بالا پیشکش) باید شاهد درخشیدن یک نمره سیزده در کارنامه آن ترم خود باشد.